Είναι οι ίδιες περιοχές στις οποίες υπήρχε γενικότερη αμφισβήτηση κατά των, νεότερων ειδικά, εμβολίων (πχ. για τον καρκίνο στον τράχηλο) αλλά και διασπορά θεωριών συνωμοσιών περί αυτισμού έπειτα από εμβολιασμό. Αν η πανδημία απέδειξε τον ταξικό της χαρακτήρα στη διάρκεια του lockdown, με τα ασθενέστερα στρώματα να υποφέρουν περισσότερο από τον εγκλεισμό (έλλειψη ζωτικού χώρου, έξαρση ενδοοικογενειακής βίας, συρρίκνωση εισοδήματος), τώρα o κορωνοϊός εξελίσσεται σε ιό των φτωχών. Oι θύλακοι ανεμβολίαστων πολιτών θα μπορούσαν να αναδείξουν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και να δυσχεράνουν την επίτευξη ανοσίας της αγέλης στον γενικό πληθυσμό. Το πρόβλημα μοιάζει αδιέξοδο, αφού η άνωθεν επιβολή, η απειλή αποκλεισμού από καθημερινές δραστηριότητες και οι ποινές για όσους αρνούνται να υπακούσουν συχνά φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα και τους ριζοσπαστικοποιούν περισσότερο. Η Ιταλία επέβαλε καθολική υποχρεωτικότητα για τους εργαζομένους κι ενώ στην αρχή σημειώθηκε μια σοβαρή αύξηση στους ρυθμούς εμβολιασμού, στη συνέχεια υπήρξε επιβράδυνση και τελικά στασιμότητα. Αντίθετα, το κίνημα κατά της υποχρεωτικότητας διογκώνεται. Η Ακροδεξιά καβαλάει το κύμα των επιφυλακτικών απέναντι στα εμβόλια, τους αφιονίζει και τους εξωθεί στη βία. Στη Ρώμη, μια ομάδα φανατικών επιχείρησε να εισβάλει στην πρωθυπουργική κατοικία, σκηνές που θύμιζαν την επιδρομή στο Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Ιανουάριο. Στις ΗΠΑ, κάποιοι κυβερνήτες πολιτειών οικοδομούν την καριέρα τους αντιστεκόμενοι στην υποχρεωτικότητα.

Παράλληλα, η ανάγκη τρίτης δόσης επιτείνει τους ενδοιασμούς όσων εμφανίζονταν να έχουν εκ των προτέρων αμφιβολίες. «Μα, εσείς δεν λέγατε ότι αν εμβολιαστούμε θα τελειώσουμε με την πανδημία;»είναι το επιχείρημά τους, αδιαφορώντας πχ. για το γεγονός ότι και το εμβόλιο γρίπης επαναλαμβάνεται συστηματικά.

Η διεθνής κοινή γνώμη έχει πολωθεί ανάμεσα σε όσους πιστεύουν ακράδαντα στην επιστήμη και σε εκείνους που ψάχνουν αμφιλεγόμενες πηγές για να την καταρρίψουν. Οι δεύτεροι είναι πλέον αυτοί που φλερτάρουν με τον ανορθολογισμό, αλλά και τον θάνατο.

Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή)